Co dzieli to łączy

Dyskretna miłość

By lepiej zdać sobie sprawę z tego, jak wyjątkowym uczuciem była miłość Katharine Hepburn i Spencera Tracy'ego, trzeba się cofnąć do momentu jej narodzin, czyli do początku lat 40. XX wieku. Hollywood przeżywało wówczas swoje najlepsze lata, tzw. „złotą epokę" – wytwórnie pracowały pełną parą, kręcąc około 400 filmów rocznie, do kin chodziło średnio 90 milionów widzów tygodniowo, w tym czasie ukształtowały się również i osiągnęły swoją szczytową formę najważniejsze gatunki kina amerykańskiego, m.in. western („Dyliżans" z 1939 roku), melodramat („Przeminęło z wiatrem" z 1939 roku) czy film noir („Sokół maltański" z 1941 roku).

Równocześnie były to czasy wyjątkowej hipokryzji. Z jednej strony pruderyjna opinia publiczna skazywała na śmierć publiczną gwiazdy, które prowadziły się „niemoralnie", z drugiej zaś strony – wścibska prasa robiła wszystko, by aktorów przyłapać na gorącym uczynku, a następnie wykonać na nich wyrok. Hollywood prowadziło zatem podwójne życie 24 godziny na dobę: oficjalne – grzeczne i poukładane, nieoficjalne – pełne seksu, zdrad, nielegalnych aborcji, narkotyków i przede wszystkim – alkoholu.

Pili wszyscy, ale nikt nie potrafił przepić Spencera Tracy'ego. O jego eskapadach z kompanami do kieliszka, Humphreyem Bogartem i Clarkiem Gable'em, krążyły legendy. Razem z tym ostatnim wybrał się pewnego razu na elegancki koktajl zorganizowany w klubie golfowym pod Los Angeles. Wystarczyło kilka drinków, by obaj panowie dosłownie rozpłynęli się w powietrzu. Trzy dni później znaleziono ich, zalanych w trupa, w tanim pokoju hotelowym w... sąsiednim stanie Arizona.

W przypadku Tracy'ego, oprócz nałogowego alkoholizmu, dochodził jeszcze jeden czynnik – był gorliwym katolikiem, żyjącym w nieustannym poczuciu winy. Gdy jego syn urodził się głuchy, aktor zupełnie serio potraktował to jako karę za grzechy, na dobre odsunął się od rodziny i – zaczął pić jeszcze więcej. Katharine Hepburn z kolei każdego dnia musiała walczyć o swoją niezależność.

Pruderyjna Ameryka miała jej za złe, że jest bezczelna, ubiera się po męsku, publicznie deklaruje, że nie chce ponownie wychodzić za mąż ani mieć dzieci, krążyły plotki o tym, że jest lesbijką. Ratował ją jedynie talent. Gdyby była choć trochę mniej zdolna, zostałaby zjedzona przez opinię publiczną. Gdy ta dwójka outsiderów wpadła na siebie, okazało się, że poza wzajemną fascynacją stanowią dla siebie wytchnienie.

Katharine nigdy nie zażądała od Spencera, by ten się rozwiódł. On nie próbował jej zmieniać. Oboje byli superdyskretni – mieszkali osobno, a gdy razem podróżowali, nocowali w różnych hotelach. Ale obok siebie mogli być sobą.

Parzyła kawę, masowała ego

Ameryka była skonsternowana. Zamiast pikantnego romansu, burzliwego rozwodu i wzajemnego obrzucania się błotem, otrzymała powściągliwość i takt. Pełne zachwytu spojrzenia między kochankami mogła oglądać jedynie na taśmie filmowej – nigdy w rzeczywistości. W efekcie, im dłużej trwała miłość między Tracym a Hepburn, tym bardziej przychylnie na nią spoglądano. W końcu skapitulowali nawet najsurowsi stróże moralności, a romantyczne, poniekąd niemożliwe do spełnienia uczucie, zaczęło obrastać legendą. Tym bardziej, że mijały lata, potem dekady, a oni byli nierozłączni. Także w życiu zawodowym.

Zagrali razem w dziewięciu filmach, m.in. takich klasykach jak „Żebro Adama" (1949) i „Pat i Mike" (1952). Z zewnątrz wszystko wyglądało jak z obrazka. A jak od środka? Według biografów związek Spencera i Kathy nie był tak piękny i idealny, jak wszyscy chcieliby go widzieć. Przede wszystkim Tracy był alkoholikiem ze wszystkimi tego konsekwencjami: ostrymi ciągami, skokowymi zmianami nastroju i wybuchami agresji. Z kolei Hepburn od początku ich związku weszła w rolę pielęgniarki i opiekunki: wyciągała go ze spelunek, stawiała do pionu, woziła spóźnionego na plan filmowy, parzyła kawę i – jak to ktoś złośliwie, ale celnie ujął – „masowała ego".