W głąb siebie

Głuchy rytmiczny dźwięk bębna przypomina odgłos pędzących przez step bizonów. Narasta, pęcznieje w głowie tak, że w końcu myślisz, iż te bizony tupią w Tobie od środka. Czujesz rytm w całym ciele, stajesz się rytmem, zlewasz się z rytmem w jedno.

Stado olbrzymich zwierząt pędzi teraz od palców Twoich nóg, przez uda, brzuch, serce, ramiona, po czubek głowy. Każda komórka Twego ciała pędzi w takt tego rytmu w głąb Ciebie – do krainy, którą obrałaś za cel szamańskiej podróży.

Pierwszą wędrówkę musisz odbyć do Dolnego Świata. Obowiązkowo. Bo tylko tam spotkasz swoje zwierzę mocy – duchowego opiekuna, bez którego następne wyprawy nie będą możliwe. Podróż trzeba zacząć z miejsca mocy. Z drzewa, na które wspinałaś się w dzieciństwie w babcinym ogrodzie, z ulubionej leśnej polany, ze szczytu góry, z ukochanej łódki, groty, lisiej jamy...

– Pewna kobieta – uśmiecha się Arvick, nasza nauczycielka – za takie miejsce uznała toaletę w domu rodziców. Pochodziła z wielodzietnej rodziny, która żyła w małym mieszkaniu. Tylko tam ta kobieta miała święty spokój.

Ja chcę wystartować z ulubionej plaży nad Bałtykiem. Spinam całą wyobraźnię, całą wolę, by tam się znaleźć. Ale nie mogę. Fruwam nad mą ukochaną plażą w Chałupach, ale nie potrafię usiąść na piasku. Nagle, niespodziewanie, ląduję w wodzie.

To dobrze, tak trzeba. Do Dolnego Świata trzeba schodzić w dół – po drabinie, po schodach, windą, na sankach lub na przykład ślizgiem – po takiej rurze, po jakiej zjeżdżają strażacy. Jestem w wodnym tunelu, z którego nie mogę znaleźć wyjścia.

W gładziutkiej ścianie wody nie ma drzwi, okna, żadnej szczeliny. Nikogo tu nie spotykam, nie widzę nic ciekawego, a już zwłaszcza duchowego opiekuna. Wydaje mi się, że spadam parę minut, a tymczasem bęben wzywa mnie do powrotu. Jego rytm zmienia się, dźwięk powolutku cichnie. Wyłazimy półprzytomni ze śpiworów. Arvick mówi, że podróżowaliśmy pół godziny.

– Niemożliwe! – wołają wszyscy. – Arvick, niemożliwe! To przecież trwało tylko chwilę!