Symbolizuje żywioł ognia, światło i jego triumf nad ciemnością. Ale płomień kryje wiele innych znaczeń...

Płonąca opowiada o zwycięstwie życia nad śmiercią, wieczności, cyklach natury i kieruje nasze prośby ku Bogu. Odpędza złe duchy i demony, stąd zwyczaj stawiania świec na grobach.

W Kościele pojawiły się podczas obrzędów dopiero w IV wieku. Szybko zaczęto w świecy dostrzegać analogię do Chrystusa. Jej płomień to światło Boga, pszczeli wosk zaś – to ciało, wytworzone przez dziewicze pszczoły. A przecież Syn Boży narodził się z Dziewicy.

Odczytuje się też w świecy symbol wiary – płonie dopiero, gdy się ją zapali. A dla chrześcijan wiara w Boga jest darem, łaską Najwyższego. Dlatego właśnie każdy nowo ochrzczony otrzymuje w prezencie świecę. I powinien ją palić w ważnych dla niego chwilach – w czasie pierwszej komunii, ślubu i gdy żegna się z tym światem.

Do dziś w niektórych rejonach Polski ludzie modląc się o zdrowie, zapalają świeczki z wosku własnej roboty, które mają przypominać wyglądem chorą część ciała. A na całym świecie w kościołach zapala się świece przed ołtarzami czy obrazami świętych w różnych intencjach. W cerkwi płoną przy każdej ikonie.

W święto Matki Boskiej Gromnicznej, 2 lutego, w czasie nabożeństwa zapala się gromnicę. Potem płonącą należy donieść do domu. Jeśli od niej uda się rozpalić palenisko, jest to dla domu obietnica zgody i miłości. A postawiona w oknie, w czasie burzy chroni przed piorunami. Włożona w dłonie umierającego, swym płomieniem wskazuje duszy drogę w zaświaty.

Natomiast 3 lutego, małymi świeczkami, tak zwanymi błażejkami, kapłani dotykali gardła wiernych, by uchronić ich przed chorobami. Przez długie wieki na świece mogli sobie tylko pozwolić bogate kościoły i zamożni ludzie. Dopiero w XVII wieku, kiedy wosk pszczeli zastąpiono łojem, stały się dobrem powszechnym.

W Polsce często knot wykonywano z dziewanny. Dziś, gdy możemy wybierać pośród fantazyjnych kształtów i kolorów świec stearynowych, nadal warto szukać tych z wosku pszczelego. Chronią one bowiem przez szkodliwym promieniowaniem elektromagnetycznym.

Magię świec uważa się często za magię żywiołów. Świeca łączy bowiem ogień, wodę (wosk), powietrze (dym) i ziemię (knot). Każdy rytuał z jej udziałem trwa do chwili, aż ona się wypali. Jeśli używamy świec o konkretnym kolorze, powinny być w całej masie tej barwy, a nie tylko pomalowane. Niektórzy ostrzegają przed zapalaniem ich zapałkami, bo siarka może przywabiać siły nieczyste.

Sztuką jest także gaszenie rytualnych świec (jeśli z jakiegoś powodu nie wypalamy ich do końca). Niektórzy magowie uważają, że należy je zdmuchiwać i czytać wróżbę zawartą w dymie unoszącym się z knota. Inni, że trzeba je gasić palcami lub specjalnym kapturkiem.

Kolory świec w magii

Biała – neutralna, dobra energia,
Czerwona – pasja, zdrowie, odwaga,
Żółta – pozytywne przemiany, dojrzewanie, pewność siebie,
Zielona – natura, odradzanie się, nadzieja, zdrowie, powodzenie materialne,
Niebieski – wyciszenie, uspokojenie, relacje z innymi, zrozumienie,
Czarna – cierpliwość, wtajemniczenie, wytrwałość.

Justyna Rudzka
fot. wiki art