Nie ma się czego bać!

Katarzyna Miller – psychoterapeutka, autorka książek, poetka i śpiewaczka, żyje tak, jak lubi. Ludzie do niej lgną, bo pokazuje im, że błądzić jest rzeczą ludzką.

Od zawsze wiedziałam, że druga połowa życia będzie lepsza od pierwszej. Nie zgadzam się z tym, co ludzie mówią o starości: że się panu Bogu nie udała. Udała się, tylko prócz starzenia się, trzeba przede wszystkim dojrzewać. Dojrzewam zatem i jestem coraz mądrzejsza, pogodniejsza, coraz więcej rozumiem, coraz lepiej radzę sobie z trudnościami. Jak raz jest mi trudno, a następnego dnia już lepiej, to chwalę samą siebie: Widzisz, Kaśka, jak sobie dobrze poradziłaś! Każdy powinien to robić, bo za mało nas w życiu chwalili.

Lubię to, że się starzeję, bo wraz z dojrzewaniem zniknął lęk, zazdrość, obawa, czy jestem wystarczająco dobra. Nie zazdroszczę urody, ciuchów, posiadania. Przeciwnie, cieszę się, gdy ludzie coś mają, kiedy im się wiedzie. Często mówię do mojego partnera: Patrz, jaka tam ładna baba idzie! A on na to: Nie, tamta ładniejsza, ta brunetka. Na to ja: No to niech tobie się podoba tamta, a mnie ta! I śmiejemy się razem. O co się tu denerwować? Lepiej z radością patrzeć na piękne kobiety.

To nie znaczy, że cały czas mi wesoło, że nie przeżywam trudności, smutku. Tylko, że ja i ten smutek lubię, bo dzięki niemu poznaję smak radości. Takie płodozmiany są wartością, dzięki nim widzimy różnicę, jak to jest, gdy raz boli ząb, a potem przestaje. Czasem tylko trochę tęsknię za uczuciem zadziwienia, oczarowania nowością. Coraz rzadziej zdarza mi się przeżywać coś takiego. Szkoda...

Ale poza tym – kocham żyć. Biesiadować z przyjaciółmi w moim domu, wnętrzach, które sama sobie urządziłam. Kocham moje fotele, kredensy, porcelanę. To nie tylko rzeczy, to przyjaciele! Lubię wygodne ciuchy. I spokojnie sobie grubnę, bo noszę gacie na gumce, szerokie tuniki, milusie w dotyku, trochę hipisowskie, kolorowe.

Nie umiem się malować, choć się nie poddaję. Ale jak mnie czasem telewizyjne makijażystki wyszykują, dopiero widać różnicę. Nie ruszam się bez szminki, bo mam ładne usta i lubię je podkreślać.

Śpiewam. A śpiewanie przyszło do mnie pewnie jako nagroda za moją wewnętrzną i zewnętrzną naturalność. Piszę teksty, muzykę, a potem występuję. To się zjawiło pewnej nocy, kiedy oglądałam film o Gardelu, argentyńskim kompozytorze i śpiewaku. I wtedy sobie pomyślałam: Jak Gardel mógł, to ja też! I niemal od ręki napisałam piosenkę: „Przysięgałam, by zdradzić i wabiłam, by drwić". Potem było coś o sztylecie i sukni czerwonej od krwi i inne psychokicze, które mnie ogromnie bawiły.

Od dzieciństwa przekraczałam takie neurotyzmy w kulturze, typu „Ty pójdziesz górą a ja doliną" , „Za rok, za dzień, za chwilę, razem nie będzie nas", a zatem łatwo mi przyszła zabawa słowna z „krwią mego serca, które ranisz ty". Ani się obejrzałam, a miałam tych tekstów kilkanaście.

Nie znam nut, ale muzycy zapisali to, co im zaśpiewałam. Zjawiło się dwóch młodych, cudownych chłopców, jeden gra na fortepianie, drugi na akordeonie. Akompaniują mi, a ja śpiewam, deklamuję swoje wiersze, świńskie limeryki, które uwielbiam, gadam o życiu. I o swoich opowiadaniach erotycznych – „Słone ciasteczka", i o książce autobiograficznej – „Bez cukru, proszę".

Byłam w niej szczera, przekroczyłam wiele granic, bo jak pisać o sobie, to tylko prawdę. Nie ma się czego bać. Moim pacjentom to pomaga: „O Boże – mówią. – Jeśli i pani popełniała błędy, to znaczy, że to normalne, że tak może być". No, jasne, że może! Po to jest życie.

Sonia Ross
fot. MARTA WOJTAL