Było senne, upalne popołudnie w Little Rock w stanie Arkansas. Siedmioletnia Charlene siedziała wśród kwitnących hortensji w ogrodzie dziadków i głaskała psa, który nie odrywał od niej wzroku. W jego głębokim spojrzeniu dojrzała nieskończoność. „Równie tajemnicza była świadomość płynącej we mnie wody, dźwięk, który rozbrzmiewał w uszach. Zrozumiałam, że te dwie rzeczy – głębia mrocznej nieskończoności i energia wody – są ze sobą powiązane. I pomyślałam: >>Właśnie tym jest Bóg<<”. Usłyszała wtedy wyraźne: „Przyjdź”, jakby ktoś ją zaprosił w długą podróż.

A potem w szkolnym podręczniku zobaczyła zdjęcie Wenus z Willendorfu, małego posążka sprzed 60 tysięcy lat. Choć figurka kobiety o szerokich udach i biodrach była pozbawiona twarzy, Charlene rozpoznała w niej Matkę Boską. Bóg Matka była dla niej bardziej realna niż Ojciec, w którego kazano jej wierzyć w domu.

– Wierzyłam w nią, bo jej doświadczyłam – wspomina. Od tamtej pory czuła tęsknotę za życiem wypełnionym kontemplacyjną modlitwą. Jednocześnie szukała sposobu, aby tę tęsknotę wyrazić. Przepełniło ją uczucie błogostanu i wdzięczności. Do dziś jej ono nie opuszcza.

Prababka Charlene ze strony matki była Indianką z plemienia Chickasaw, a przodek ze strony ojca – niemieckim mnichem o imieniu Meinrad. Do jego grobu pielgrzymują tysiące wiernych. Charlene Craighead urodziła się w 1936 roku w Chicago. W domu było biednie, więc prezenty dostawała tylko na Gwiazdkę, czasem na urodziny. Pamięta chwilę, gdy podarowano jej trzy kawałki węgla i tablicę do rysowania. Miała 12 lat. Malowała godzinami, zapominając o całym świecie.

W 1960 roku dostała stypendium na wydziale artystycznym uniwersytetu Wisconsin. Pojechała na rok do Florencji, a stamtąd do Hiszpanii studiować średniowieczną sztukę Katalonii. Pewnego razu wybrała się do klasztoru na górze Montserrat. Zafascynowała ją drewniana rzeźba patronki, Najświętszej Marii Panny, zwanej Czarną Madonną, stojąca w klasztornej kaplicy. Dla Katalończyków jest ona tym, czym dla Polaków Matka Boska Częstochowska. Według legendy to dzieło świętego Łukasza, przywiezione do Hiszpanii przez świętego Piotra.

„Szukałam góry, bo również szukałam samotności, szukałam metaforycznej ciemności tych samych jaskiń i lasów, szukałam Jej” – pisała Charlene. Ciemna twarz Czarnej Madonny kojarzyła się malarce z ziemią, materią, z której powstaje życie. Była jak światło w ciemnościach. Charlene nie mogła oderwać od niej oczu. Wynajęła pokój w klasztorze sióstr benedyktynek kilka kilometrów poniżej bazyliki i codziennie biegała malować Madonnę.

Wtedy też odkryła rodzinne związki z niemieckim zakonnikiem, bratem Meinradem. Przyjęła jego imię, a w 1966 roku postanowiła wstąpić do zakonu benedyktynek Stanbrook Abbey w Anglii. Szukała duchowości. Znajomy ksiądz próbował odwieść ją od tego. Nie wierzyła, kiedy tłumaczył, że zamiast oddawać się mistycznym przeżyciom, przez większość czasu będzie obierała kartofle. „Pragnęłam się modlić i szukać Boga”. Ale ksiądz miał rację. W klasztorze najważniejsze było ślepe posłuszeństwo wobec matki przełożonej i nikt nie myślał o kontemplacji. Na szczęście Meinrad pozwolono malować, gdyż ze sprzedaży jej obrazów wspólnota czerpała spore zyski.

Po 14 latach postanowiła wystąpić z klasztoru. „Duchowe energie, które mnie tam przywiodły, teraz wolały, abym opuściła opactwo. Zaczęłam rozumieć, że miałam do zrobienia coś, czego nie mogłam dokonać w klasztorze, ale nie wiedziałam, co to jest”. Wahała się, bo w wieku 44 lat trudno zaczynać życie od nowa. Pewnego dnia stała u wezgłowia umierającej zakonnicy, z którą się przyjaźniła. Nagle kobieta podniosła się na łóżku i wykrzyknęła: „Zabieraj się stąd!”. Meinrad pomyślała, że wygania ją z pokoju. Dopiero po chwili zrozumiała właściwy przekaz!