Tym razem jednak były jakieś inne. Poddenerwowane, niespokojne. Nie bały się małej dziewczynki. Po chwili zrozumiałam, że nikogo się nie bały. Spoglądały w stronę oddalonej od stada klaczki. Ta parskała najgłośniej i była bardzo zdenerwowana. Kręciła się w kółko, darła kopytami leśne poszycie. Zapomniałam o poziomkach. Patrzyłam
na kobyłkę z niepokojem. Chciałam jej pomóc, ale nie wiedziałam jak. Pozostawało czekać. To się kładła, to wstawała i nagle odkryłam powód jej niepokoju. Uniosła ogon i dziwnie wygięła grzbiet.

Na mech wypadło nowe życie. Mokre i wiotkie źrebiątko. Leżało chwilę bez ruchu, by drgnąć, jakby przeszedł przez nie dreszcz życiodajnej energii. Mama pochyliła się nad noworodkiem i długo wąchała. Potem zabrała się za „pierwszą kąpiel", a maluch pobudzony jej zabiegami próbował wstać. Jeśli ktoś z czytelników widział nowo narodzone źrebię, wie, ile trudu wymaga od niego pierwszy krok. Nogi się plączą, raz ciąży głowa, by za chwilę przeważył zadeczek. Zew natury mówi mu – musisz sięgnąć do sutka, musisz biec, musisz zdążyć za matką, ale jeszcze słabiutkie ciało nie słucha.

W końcu udało się. Przeszedł kilka chwiejnych kroków, by odnaleźć życiodajne źródełko. Jeszcze wilgotny, rozczochrany i na niepewnych nóżkach, ale już koń pił swój pierwszy posiłek z ogromnym apetytem. Mama spoglądała na niego z wyraźną dumą. Była już spokojna, tak samo jak reszta stada. Wszystkie tarpany, a tak naprawdę koniki polskie, przyglądały się nowo narodzonemu z życzliwym zainteresowaniem.

Patrzyłam i czułam się świadkiem największego cudu. Otrzeźwiły mnie dopiero dalekie nawoływania. Odeszłam tak daleko, że rozpoczęto poszukiwania. Nie chciałam, by ktokolwiek przerwał mistyczny nastrój narodzin i wycofałam się cichutko. Gdy pozwoliłam się odnaleźć, okazało się, że zostawiłam w lesie pełną bańkę poziomek. Wybaczono mi, dopiero gdy opowiedziałam o cudzie.

Dorota Sumińska
fot.shutterstock